به امید یک مرثیه!

نام «دارن آرونوفسکی» برای من مساوی با کوبنده ترین فیلم هزاره سوم است؛ «مرثیه ای برای یک رویا» (Requiem for a Dream).

آرونوفسکی یکی از کارگردانان سال های اخیر سینمای جهان است که به اصطلاح کارهایش امضا دارد. پلان های پرشمارِ کوتاه که مسلسل وار به هم وصل شده اند، در اکثر لحظات آثارش منحصر به فرد و البته کارآمد است، بیشتر از همه جا در همان «مرثیه ای برای یک رویا».
«قوی سیاه» (Black Swan) با بازی درخشان ناتالی پورتمن (Natalie Portman) و «نوح» (Noah) با همه ایرادات محتوایی که به آن وارد شد هم هر دو آثار قابل قبولی اند اما «مرثیه ای برای یک رویا» – به درستی – نه تنها بر این دو که بر همه کارهای آرونوفسکی سایه انداخته.

«مادر» بی تردید یکی از مهم ترین فیلم های سال آینده است.

به امید دیدن یک درام قدرتمند دیگر در قواره «مرثیه ای برای یک رویا».